Αν και είναι αμφισβητήσιμο ότι ο Κουέντιν Ταραντίνο έκανε κάποια «μπερδεμένα» πράγματα στα γυρίσματα του Inglorious Basterds, είναι επίσης ασφαλές να πούμε ότι η ταινία του 2009 είναι μια από τις καλύτερες του. Η ταινία, η οποία ακολουθεί πολλές ιστορίες που διαδραματίζονται στο τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου είναι εντελώς τρελή. Φυσικά, χρειάζονται τεράστιες ελευθερίες με την ιστορία (το να σκοτώνεις τον Χίτλερ είναι το πιο αξιοσημείωτο), αλλά αυτό είναι μέρος της διασκέδασης. Ολόκληρη η ταινία είναι μια βόλτα συγκίνησης με απίστευτες ερμηνείες, κυρίως από τον καλό φίλο του Κουέντιν, Κρίστοφ Βαλτς, και ένα είδος φαντασίας εκδίκησης για τους Εβραίους μετά τους ανείπωτους τρόμους που αντιμετώπισαν στα χέρια της ναζιστικής Γερμανίας.
Η ταινία έχει κάτι να πει. Είναι διχαστικό. Είναι εξωφρενικό. Είναι αστείο. Είναι άβολο. Είναι εντελώς διασκεδαστικό. Δεν είναι περίεργο που οι άνθρωποι εξακολουθούν να προσπαθούν να το αναλύσουν χρόνια αργότερα. Και πάλι, οι θαυμαστές του Κουέντιν Ταραντίνο θέλουν να μάθουν τα πάντα για το πώς γράφει τα σενάρια του.
Λοιπόν, χάρη σε μια υπέροχη συνέντευξη με την Ella Taylor στο The Village Voice κατά τη διάρκεια της κυκλοφορίας του Inglorious Basterds, αποκτήσαμε κάποια εικόνα για την προέλευση αυτού του έργου τέχνης.
Η εκδίκηση ήταν το κέντρο της ιδέας του για την ταινία
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης με την Έλλα Τέιλορ (η οποία είναι Εβραία), τον ευχαρίστησε που «έστειλε» τον Χίτλερ στην ταινία. Του είπε επίσης ότι ανησυχούσε για την απεικόνιση των αγώνων του εβραϊκού λαού κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου πριν δει τα Inglorious Basterds. Άλλωστε, η φρίκη του Ολοκαυτώματος είναι από τα χειρότερα πράγματα που έχουν γίνει ποτέ σε όλη την ιστορία. Άρα, είναι ένα ευαίσθητο θέμα… προφανώς. Αλλά ο Κουέντιν ήθελε να εξερευνήσει τη φαντασίωση του να εκτονώσει όλον αυτόν τον θυμό για αυτό που συνέβη και να σπαταλήσει αυτούς που το έκαναν.
Ενώ το «κακό» δεν γεννά το «κακό», αυτά τα συναισθήματα οργής και η ανάγκη για εκδίκηση είναι σίγουρα φυσιολογικά.
"Με τα χρόνια, όταν σκέφθηκα την ιδέα να εκδικηθούν οι Αμερικανοεβραίοι, το ανέφερα σε άντρες Εβραίους φίλους μου και μου έλεγαν: "Αυτή είναι η ταινία που θέλω να δω". Για αυτή την άλλη ιστορία, θέλω να δω αυτή την ιστορία», εξήγησε ο Κουέντιν στη συνέντευξη. "Ακόμα κι εγώ ανεβάζω στροφές, και δεν είμαι Εβραίος. Όταν αγόρασα τον τίτλο του Inglorious Bastards του Enzo Castellari, που έχει καλή ιστορία, σκέφτηκα ότι μπορεί να πάρω κάτι από την ιστορία του, αλλά δεν μου βγήκε ποτέ."
It Was Once A Mini-Series
Παρόλο που ο Quentin ήθελε να πάρει περισσότερα από την ομώνυμη ταινία του 1978, απλά δεν βγήκε έτσι. Μόλις άρχισε να το γράφει (μετά την Τζάκι Μπράουν), πήρε τη δική του μορφή. Ωστόσο, αρχικά δεν επρόκειτο να γίνει ταινία.
"Άρχισα να γράφω και δεν μπορούσα να σταματήσω· μετατρεπόταν σε μυθιστόρημα ή μίνι σειρά. Οι ιδέες μου έρχονταν συνέχεια, και γινόταν περισσότερο για τη σελίδα παρά για αυτήν την ταινία που θα μπορούσα τελικά να κάνω. Αυτό συνέβη και με το Kill Bill, γι' αυτό και κατέληξε να είναι δύο ταινίες. Η όλη ιδέα ενός σετ σε κουτί DVD είναι πολύ εκπληκτική. Κανένας σεναριογράφος-σκηνοθέτης δεν έχει εκμεταλλευτεί ακόμη αυτή τη μορφή, μια θαυμάσια μορφή για να είσαι αληθινός συγγραφέας."
Η ιστορία είχε ακόμη χωριστεί σε κεφάλαια, αλλά ο Quentin άφησε την ταινία στην άκρη για να κάνει το Kill Bill.
"Στη συνέχεια πήγα για δείπνο με τον [κινηματογραφιστή] Luc Besson και τον συνεργάτη του στην παραγωγή. Τους λέω για αυτήν την ιδέα της μίνι σειράς και ο παραγωγός είχε δίκιο. Αλλά ο Luc είπε, "Συγγνώμη, είσαι ένας από τους λίγους σκηνοθέτες που με κάνουν πραγματικά να θέλω να πάω σινεμά. Και η ιδέα ότι μπορεί να χρειαστεί να περιμένω πέντε χρόνια για να πάω σε ένα θέατρο και να δω μια από τις ταινίες σου με απογοητεύει». Και μόλις το άκουσα αυτό, δεν μπορούσα να το ξεάκουσα. Συνειδητοποίησα ότι η αρχική ιστορία ήταν πολύ μεγάλη. Στη συνέχεια, υπήρχε η ιδέα να ασχοληθώ με έναν κινηματογράφο του Τρίτου Ράιχ, με τον Γκέμπελς ως επικεφαλής στούντιο να γυρίζει μια ταινία που ονομάζεται Nation's Υπερηφάνεια, και ενθουσιάστηκα πολύ με αυτό."
Δεν Βασίστηκε στην Έρευνα… Εμπνεύτηκε από την Προπαγάνδα
Η ιστορική ακρίβεια είναι για διαφορετικούς κινηματογραφιστές… όχι για τον Κουέντιν. Συγκεκριμένα, εμπνεύστηκε από την προπαγάνδα του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου (ειδικά όσον αφορά τις ταινίες τους) και αυτό έγινε μια σημαντική πτυχή τόσο του τρόπου με τον οποίο κατασκεύασε την ιστορία όσο και της ίδιας της πλοκής.
"Επηρεάστηκα πολύ από τις προπαγανδιστικές ταινίες του Χόλιγουντ που γυρίστηκαν κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι περισσότερες γυρίστηκαν από σκηνοθέτες που ζούσαν στο Χόλιγουντ επειδή οι Ναζί είχαν καταλάβει τις χώρες τους, όπως ο Ζαν Ρενουάρ με το This Land Is Mine ή ο Fritz Lang με Ο Man Hunt, ο Jules Dassin με το Reunion στη Γαλλία και οι [Anatole Litvak] Confessions of a Nazi Spy-ταινίες σαν κι αυτές."
Ενώ οι περισσότεροι από τους σκηνοθέτες αντιμετώπιζαν πιθανώς πολύ άγχος σχετικά με το θέμα --- τελικά, ο πόλεμος μαίνεται ακόμα όταν έγιναν -- ο Quentin εμπνεύστηκε από το πόσο διασκεδαστικοί ήταν.
"Έγιναν κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν οι Ναζί ήταν ακόμα απειλή, και αυτοί οι κινηματογραφιστές πιθανώς είχαν προσωπικές εμπειρίες με τους Ναζί ή ανησυχούσαν μέχρι θανάτου για τις οικογένειές τους στην Ευρώπη. Ωστόσο, αυτές οι ταινίες είναι διασκεδαστικές, είναι αστείες, υπάρχει χιούμορ σε αυτές. Δεν είναι επίσημοι, όπως το Defiance. Τους επιτρέπεται να κάνουν συναρπαστικές περιπέτειες."
